"திருமலைக்குச் செல்வது என்பது வெறும் பயணம் மட்டுமல்ல, அது ஒரு உணர்வுப்பூர்வமான அனுபவம்."
நீண்ட நாட்களுக்குப் பிறகு ஒரு திருமலை பயணம். மலைப்பாதையில் நடக்கும்போது நம்மைச் சுற்றி விரியும் காட்சிகள் அத்தனை அழகு.
வண்ணங்களின் திருவிழா:
பக்தர்களின் கூட்டத்தைப் பார்க்கும்போது ஒரு வண்ணக்கோலத்தைப் பார்ப்பது போலவே இருந்தது. கோவிந்த பக்தர்களின் மஞ்சள் ஆடை, ஐயப்ப பக்தர்களின் கருப்பு, வங்காள மற்றும் ஒடிசா மாநிலத்துப் பெண்களின் பாரம்பர்ய வண்ணமயமான சேலைகள் எனப் பாரத தேசமே அங்கே சங்கமித்திருப்பது போன்ற ஒரு காட்சி.
மனிதர்களின் இயல்பு:
குடும்பம் குடும்பமாக மக்கள்... ஒருபுறம் மிகுந்த உற்சாகம், மறுபுறம் சின்னச் சின்ன விவாதங்கள் (Argumentative vibes). குழந்தைத் தொட்டில் முதல் முதியவர்கள் வரை எல்லா வயதினரையும் அங்கே பார்க்கலாம். அந்தப் பக்தர்களின் மகிழ்ச்சியைப் பார்த்து என் மனமும் தானாகவே மகிழ்ச்சியில் திளைத்தது.
சுவைகளும் ஒழுக்கமும்:
தெருவோரக் கடைகளில் விற்கப்படும் உப்பு, மிளகாய் தூள் தூவிய மாம்பழங்களும் கொய்யாப் பழங்களும் நாவூற வைக்கின்றன. அதேபோல, திருமலையின் போக்குவரத்து ஒழுங்குமுறை (Traffic Discipline) வியக்க வைக்கிறது. "நம் ஊரில் ஒழுக்கம் இல்லை" என்று சொல்பவர்கள் ஒருமுறை இங்கே வந்து பார்க்க வேண்டும்.
வெங்கமாம்பா அன்னதானக் கூடத்திலிருந்து மாட வீதி வரை நடக்கும்போது அந்த இடத்தின் அதிர்வுகள் (Vibes) நம்மை ஒரு தனி உலகத்திற்கு அழைத்துச் செல்கின்றன.
குலசேகர ஆழ்வாரின் 'ஏதேனும் ஆவேனே'
இந்தச் சூழலில் நடக்கும்போது எனக்குக் குலசேகர ஆழ்வாரின் அந்தப் புகழ்பெற்ற பாசுரம் தான் நினைவுக்கு வந்தது. ஒரு மன்னராக இருந்தும், அவர் இறைவனின் அருகாமையைத் தவிர வேறொன்றையும் விரும்பவில்லை.
"செடியாய வல்வினைகள் தீர்க்கும் திருமாலை"* எனத் தொடங்கி..."எம்பெருமான் பொன்மலைமேல் ஏதேனும் ஆவேனே"* என்று முடிக்கிறார்.
மலையில் ஒரு செடியாகவோ, பறவையாகவோ, பாறையாகவோ அல்லது அடியார்கள் மிதிக்கும் வாசற்படியாகவோ (குலசேகரன் படி) கிடக்க மாட்டோமா என்ற அவரது ஏக்கம், அந்தப் புனித பூமியில் நடக்கும்போது நமக்கும் தொற்றிக் கொள்கிறது.
அழகு, பக்தி, ஒழுக்கம், சுவை என அனைத்தும் கலந்த இந்தத் திருமலை பயணம், மனதிற்கு ஒரு பெரும் அமைதியைத் தந்திருக்கிறது.
