அம்மா

 இந்த அம்மா ரூமிலே ஒரு AO ஸ்மித் water filter வெள்ளை அட்டைப் பெட்டி இருக்கிறது. அந்த வெள்ளைப் பெட்டியிலே அம்மாவின் அதிகப்பட்ட புடவைகள் உள்ளன.

அம்மாவுக்கு நிறைய புடவைகள் வைத்துக் கொண்டு கட்ட வேண்டும் என்ற ஆசை. நான் இந்த ரூமிர்க்கு வந்தால், அந்த வெள்ளைப் பெட்டியை எடுத்துக் கொடு, அதில் குமார் எடுத்துக் கொடுத்த புடவை, நீ காசிக்கு சென்றபொழுது எடுத்துக் கொடுத்த புடவை எல்லாம் இருக்கிறது நான் கட்ட வேண்டும் என்று சொல்லுவார்.

மனசு கேட்க்காது. எடுத்துக் கொடுத்து விடலாம் என்று தோன்றும்..

புடவைகள் சிலது கனமாக இருக்கும். அந்தப் புடவைகள் பீரோவிற்கு வந்தால் ஒரு பெரிய மலையாகும். ரொம்ப முடியாத கைகளால் அவைகளை அடுக்க முயற்சிப்பாள். ஒரே mess ஆகி விடும். அந்தப் புடவைகளை கட்டினால் அவளுக்கும் கனமாக இருக்கும்.

நல்ல இதயத்துடன் மனசு சொல்வதை கேட்காமல், அவளுக்கு சுளுவாக இருக்கும் புடவைகளை பீரோவில் வைத்துக் கொடுத்திருக்கிறாள் மனைவி. ஆனால் அம்மைக்கு அது happy ஆக இல்லை.

இப்பொழுது நாம் எல்லோரும் happy ஆக இருப்பது மாதிரி இருக்க வேண்டுமா அல்லது அம்மாவை happy செய்ய வேண்டும் என்று அவளுக்கு கஷ்டம் கொடுப்பதா?

ஸ்வாமி

நான் ஜெயிக்க வேண்டும் என்று பேசவில்லை.

உங்களுடன் பேசுவதற்கு சந்தோஷமாக உள்ளது.

பேசுகிறேன்.

கடவுளின் அருள்

 

இழை

எழுத்துக்களை எழுதும் பொழுது சில சமயங்களில் எண்ண ஓட்டங்கள் பிரமாதமாக ஓடுகிறது. எடுத்துக்காட்டாக, கடந்த போஸ்டிங் ‘மழை’ எழுதும் பொழுது சும்மா மழை பெய்வது மாதிரி ஒரு நூறு போஸ்டிங்களுக்கு வேண்டிய எண்ணங்கள் மனதிலே வந்தது. 

டூ வீலர் கும்பல், தேன் கூடு மாதிரி இருந்தது என்ற எண்ணத்தை ஒரு கவிதையாக வடிக்கலாம் என்று தோன்றியது.

எண்ண இழைகளும், எழுதும் செயலும் அப்படியே ஒரு அனுபவமாகச் சென்றது. எழுத்திலே வடிக்கவில்லை. எண்ணங்கள் மறந்து போயின.

அடுத்த மூன்று நாட்கள் போஸ்டிங்கே நடக்கவில்லை. எண்ண இழைகளும் மாறியது.

மகன் மேல் இருந்த கரிசனம், அவன் தூங்கு மூஞ்சியாகவும், அவன் ‘சள்சள்’ பேச்சுக்களாலும், பிசிகல் அலட்டலில்லாமல் ஒரு விடியோ கேமையே ஆடிக்கொண்டிருப்பதாலும் கோபமாக மாறியது.

பிஸிகல் ஆக்டிவிட்டி இல்லையென்றால் எப்படி தொப்பை குறையும்?

கணபதியே வந்தனம். கணபதியிடம் வேண்டும் இழையும், நடையும் கூட சல்லீஸாக விட்டுப் போகிறது.

கணபதியே நன்றி. என் வேண்டுதல்களுக்கு நல்ல போல் செவி கொடுத்து அருள் பாவித்துக் கொண்டிருக்கிறாய்.